Mari Austvoll Gjengedal

Vi gler oss veldig mykje til å koma på plass, men kva er det eigentleg ved det landlege livet som lokkar? 

No til dags er dei fleste av oss vande med å ha travle liv, og det moderne samfunnet har mykje kjas og mas ved seg som eg trur vi etter kvart berre har akseptert og tek for gitt. Samstundes trur eg mange har fått ei lita oppvakning under corona-tida, kor vi har verta tvungen til å roa ned og tilbringe meir tid heime. 

For min eigen del har eg kjent på noko djupt inni magen i lengre tid – eit ynskje om å få eit saktare liv som er meir… 

(KLISJE-ALERT!)

“i pakt med naturen”. 

Eg trur det ligg noko viktig i det å vera forankra i det rundt oss. Det gjer noko med oss som menneske. Å kjenna grønt gras, å stella med planter, hauste fruktene av det ein har dyrka fram og tatt vare på, høyre på naturens lyder og kjenna årstida på kroppen, det trur eg ligg rotfesta i oss på ein slik måte at når vi ikkje har det slik, vert vi mindre lukkeleg og meir stressa. Eg trur også at det å kunna følgja med på årstidene, leggja merke til dei små endringane som skjer dag for dag, og tilpassa oppgåvene etter vêret, det gjer at ein er meir til stade i sin eigen kropp. Ein er ikkje like likegyldig til tida som spring avgarde.

Då eg budde i Oslo og jobba på kontor, var dagane ganske like. Anten det var vinter eller sommar, stod eg opp til same tid, kom meg på trikken, sat på kontoret og kom heim og slappa av i sofaen på kvelden, stort sett ganske utsleten. Terskelen for å koma seg ut, altså ut i NATUREN, i skogen, på fjellet, kjentes høg. Stort sett var det turer langs Akerselva det gjekk i. Sjølv om det var mogleg å ta buss og koma seg ut i Oslomarka, var det ikkje noko eg gjorde ofte. Det vart fort vart eit “prosjekt” som tok heile dagen. Eg har heller ikkje eigentleg følt at eg har hatt tid til å vera ute og plukka og sanka, (sjølv om eg alltid likte å gjera det då eg var liten). Det har ikkje kjentest ut som det har vore produktivt nok. Som vaksen har det har alltid vore så mykje å gjera. Det har alltid vore ting som brenn, som har virka viktigare enn å gå ut og plukka blåbær. Det var neste så eg fekk litt dårleg samvit av å skulle gjera det. Er ikkje det eigentleg ganske trist?

I sommar har eg for første gong på mange år tatt meg litt tid til å plukka og sanka ting. Ikkje mykje, sidan vi har holdt på med så mange andre ting, men litt. Dei timane heilt for meg sjølv, ute i geitramsfeltet eller nedi blåbærbuskane, har vore magisk. Som om noko langt inni meg har våkna til live. Den sakte tida som går medan man plukkar, bær for bær, og jevnt og trutt fyller opp spannet sitt… Det gjer godt for både kropp og sjel. Det gjev meining.

Medan eg har stått der, har eg tenkt: sånn her bør livet vera mykje meir av tida. Ikkje hyperraskt 5G, ikkje tilgjengeleg kvar tid på døgret, ikkje maksimera og effektivisera kvart minutt, berre… Plukka. Eitt bær her, eitt bær der. Det tek den tida det tek. Den sakte tida.

Tanken på eit liv med meir sånn tid har vore ein av dei viktigaste motivasjonene for avgjersla om å flytta på landet. Tid til å gjera noko, å byggja, og sanka, og utrette eit dags arbeid medan tankene flyg fritt og ein vert sliten på ein god måte. Å kunne sjå konkrete og handfaste resultat etter ei arbeidsøkt. Å gjera noko med intensjon, byggja stein på stein og sjå noko utvikla seg.

Det er sjølvsagt mange andre grunnar til valet vårt. Å bidra til eit meir berekraftig matsystem, skapa eit spanande livsprosjekt, utforske nye måter å leva med dyr og driva matproduksjon på. Men minst like viktig er det å gjera eit opprør mot det moderne samfunnet. Samfunnet som seier at vi alltid har for dårleg tid og at vi alltid må produsera meir, meir meir!

Eg trur vi alle kan få det betre om vi heller lener oss litt tilbake, produserar litt mindre, men gjer alt med litt meir meining. 

Eller kva trur du?